فاش می گویم از گفته خود دلشادم // بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم // طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق // که در این دامگه حادثه چون افتادم // من ملک بودم و فردوس برین جایم بود // آدم آورد در این دیر خراب آبادم // سایه طوبی و دلجویی حور و لب حوض // به هوای سر کوی تو برفت از یادم // نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست // چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم // کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت // یا رب از مادر گیتی به چه طالع زادم // تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق // هر دم آید غمی از نو به مبارکبادم // می خورد خون دلم مردمک دیده سزاست // که چرا دل به جگر گوشه مردم دادم // پاک کن چهره حافظ به سر زلف زاشک // ور نه این سیل دمادم ببرد بنیادم